دیپلماسی تله وام گونه‌ای دیپلماسی در روابط دو جانبه میان کشورها است که در آن کشور وام دهنده با قصد منفی به کشور دیگر وام می‌دهد.
کشور وام دهنده از عمد به کشور وام گیرنده وام‌های فراوانی می‌دهد با این هدف که پس از ناتوانی کشور وام گیرنده در بازپرداخت وام‌ها کشور وام دهنده امتیازات سیاسی و اقتصادی مورد نظرش را استخراج کند.
به لطف خداوندگار، فرصت را غنیمت شمرده و سال نو و بهار جدید را به محضر حقیقت بهار، انسان کامل، حضرت امام زمان (عج)، مردم عزیز و رنج‌دیده ایران زمین، تمام کسانی که نوروز را جشن می‌گیرند و بر تمام ملت های جهان تبریک و تهنیت عرض می‌نمایم.
این روزها حال سی‌سخت خوب نیست؛
مردم عزیز سی‌سخت با همه سرسختیشان، حالا در مقابل مشکلات پس از زلزله، عدم امداد رسانی مناسب، کمبود امکانات و سرمای سخت، کمرشان خم شده است.
بر پایه داده‌های این پروژه، سرانه تولید ناخالص داخلی ایران بر پایه شاخص برابری قدرت خرید در سال ۱۹۷۶ (۱۳۵۶) به اوج ۱۰ هزار و ۶۶۵ دلاری رسیده و پس از آن روند نزولی به خود گرفته است. این شاخص در سال ۲۰۰۳ (۱۳۸۲) بار دیگر به سطح سال ۱۹۷۶ می‌رسد و تا رقم ۱۸ هزار دلار در سال ۲۰۱۱ (۱۳۹۰) صعود می‌کند سپس تا سال ۲۰۱۸ به سطح ۱۷ هزار دلار باز می‌گردد.
در کنار همه نقدها، اعتقاد دارم باید حاکمیت را برای اصلاح و تغییرات ساختاری کمک کرد. چرا که هرگونه انقلابی در فرم کلاسیک، باعث عقب‌ماندگی چندساله کشور می‌شود.
ما تلاشمان را می‌کنیم. بقیه‌اش با آن‌هاست که آیا دوام حکومت خود را می‌خواهند یا انقلاب و آشوب و براندازی!
از تهرانِ پایتخت تا تهرانِ حاشیه، خیلی فاصله نیست و هم خیلی فاصله هست!
تا جایی در حاشیه جاده امام رضا(ع) و در حوالی کمربندی دوم تهران چند ربع ساعت فاصله مکانی و چند ده سال فاصله زمانی است!
چاره، برگشت بر آن خویشتنِ انسان است
وَرنه هر روز بر ایران، گُذرِ آبان است!
گَر همین رَه که گرفتیم پیاپی برویم
خونِ مظلوم، کُتَل بر سر هر میدان است
فتح بابل توسط کورش بزرگ
دولت های بزرگ دنیای قدیم که از چهار هزار سال قبل شکل گرفته بودند بیشترین تمرکز را در بین النهرین یا عراق کنونی داشتند. این دولت های اکثرا قدرتمند، ثروتمند و بعضا جنگجو مانند قوم آشور بودند.
معتقدم همانگونه که خداوند در قرآن کریم فرموده، تمامِ زمین متعلق به تمامِ اقوامِ بشر است و مرزهای جغرافیایی چیزی جز یک پدیده انسان‌ساختِ غیر انسانی نیست؛ اما در عین حال با گلوبالیست‌ها که ادعای جهان‌وطنی و جهانی شدن را دارند، آبم در یک جوی نمی‌رود!
دلم آشوب و رُخسارم غمین است
زِ دلتنگی نگویم، بیش از این است
به دل امّید رفتن تا به معراج
به سر سودای تسخیر زمین است!
