چاره، برگشت بر آن خویشتنِ انسان است
وَرنه هر روز بر ایران، گُذرِ آبان است!

گَر همین رَه که گرفتیم پیاپی برویم
خونِ مظلوم، کُتَل بر سر هر میدان است

دلم آشوب و رُخسارم غمین است
زِ دلتنگی نگویم، بیش از این است

به دل امّید رفتن تا به معراج
به سر سودای تسخیر زمین است!

دلم لبریزِ لبریز است
ندا آمد که پاییز است

تو را کم دارم ای جانا
هوا اینجا غم‌انگیز است

زخمی به پیکر زد همو کو یار بودی
تیری به حنجر زد همو کو یار بودی

در وادی مردانگی، مردش بخواندم
از پشت خنجر زد همو کو یار بودی

این بارِ کَج، رفیق! به منزل نمی‌رسد
زین انجمن، امید به محفل نمی‌رسد

حق را گرفته‌اند و مواسات می‌کنند!
شوکت، به دادِ مردم سائل نمی‌رسد

‏ایران من ای بارگَه جلوه‌ی انسان / ای رنج‌کشِ با شرفان، وادیِ احسان / ای هر که رسیده‌است زده دست به غارت / هم مغرب و هم مشرق و هم خاصمِ دوران / اکنون چه بگویم به تو ای مَفخَرِ تاریخ / گشته‌است، هر گوشه‌ی تو گوشه‌ی زندان

دین را چه سود چون که فقیری به روی دار
نعشش کشانده شد به جبر سمت و سوی دار
دین را چه سود تا که از اول و آخرش
بسمل بخواند، کارگری بر گلوی دار

بزن باران که بر غم نیست پایان
بزن باران بر این تشویشِ دوران

بهاران آمدی جانا به سویم
بزن باران که خونین است آبان

ای جانِ جهانم، بی تو نتوانم
بی رویِ چو ماهت، من پیرِ جوانم

ای هستیِ این دل، سرمستیِ این دل
نامِ تو بگویم، با هر ضربانم...