چاره، برگشت بر آن خویشتنِ انسان است
وَرنه هر روز بر ایران، گُذرِ آبان است!

گَر همین رَه که گرفتیم پیاپی برویم
خونِ مظلوم، کُتَل بر سر هر میدان است

دلم آشوب و رُخسارم غمین است
زِ دلتنگی نگویم، بیش از این است

به دل امّید رفتن تا به معراج
به سر سودای تسخیر زمین است!

دلم لبریزِ لبریز است
ندا آمد که پاییز است

تو را کم دارم ای جانا
هوا اینجا غم‌انگیز است

این بارِ کَج، رفیق! به منزل نمی‌رسد
زین انجمن، امید به محفل نمی‌رسد

حق را گرفته‌اند و مواسات می‌کنند!
شوکت، به دادِ مردم سائل نمی‌رسد